Η φωνή μας είναι η αλήθεια μας. Η δύναμη της αλήθειας μας είναι η κινητήριος δύναμη της απελευθέρωσης του εαυτού μας. Το θάρρος να πούμε την αλήθεια μας είναι και το βήμα για να εξελιχθούμε περισσότερο στα μονοπάτια της αγάπης και του σεβασμού προς και από εμάς.
Πόσες φορές είναι εκείνες που αποδοκιμάζουμε την εσωτερική μας αλήθεια για να λάβουμε την έγκριση, να ευχαριστήσουμε κάποιον ή κάποιους και να ταιριάξουμε σε μια ομάδα ή σε ένα σύνολο (προσωπικό ή επαγγελματικό);
Παρατηρώ συχνά ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που φοβούνται τη φωνή τους, την αλήθεια τους, τη δύναμή τους. Διώχνουν το δικαίωμα να ξεχωρίζουν και να είναι δυνατοί. Συχνά κρύβονται στο σπίτι τους που θεωρούν το ασφαλές τους σπήλαιο και ορίζουν τον εαυτό τους ως έναν επικριτικό αφέντη.
Μπορούμε να φανερώσουμε την πραγματικότητά μας δίχως να συντριβούμε στην πτώση της εικόνας που έχουμε αφήσει τους άλλους να πλάσουν για εμάς; Πόσο εφικτό είναι να σταματήσουμε να τρέμουμε στην ιδέα του “Όχι” και η ανάγκη μέσα μας γίνεται ένα θηρίο που μας καταβροχθίζει σιγά σιγά; Γιατί να λέμε τελικά κάτι άλλο από αυτό που πρώτα θέλαμε να πούμε;
Μέσα στη λέξη “Όχι” βρίσκεται ο φόβος, η ενοχή και η ντροπή, καθώς και η πεποίθηση ότι απογοητεύουμε τους άλλους. Ο θυμός που αναπτύσσεται αργά και ύπουλα αποτελεί το σημάδι ότι δεν μας ακούμε, ότι εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε την αλήθεια μας και έχουμε και το θράσος να ζητάμε αποδοχή από τους γύρω μας. Ο θυμός είναι απλώς η απάντηση του σώματος σε εμάς που αρνούμαστε την αλήθεια μας. Και ένα σώμα που θυμώνει αναπτύσσει αντιδράσεις και άμυνες με στόχο να πολεμήσει έναν αόρατο εχθρό. Αυτές οι άσκοπες βιολογικές διαδικασίες οδηγούν σε ασθένεια.
Ποια είναι η αλήθεια μας;
Η αλήθεια βρίσκεται στα συναισθήματά μας, τις εμπειρίες μας, τις σκέψεις και τις αδύναμες στιγμές μας. Το σώμα έχει την τάση να πορεύεται στην εξελικτική γραμμή αντλώντας αποθέματα από την ίδια την ιστορία του, δηλαδή την φυσιολογία του (βιολογία) και την ψυχολογία του (μνήμη και συναισθήματα). Αντί να κρίνουμε την σωματική μας απάντηση ως κακή ή λάθος, απλώς ας τη δούμε ως πληροφορία που στοχεύει στην εξέλιξη και την ευημερία μας.
Είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που συμβαίνει επιτρέποντάς του να συμβεί.
Η μάθηση του πώς να μεταβαίνουμε από τον αντιδραστικό μας ρόλο και τη θέση του θύματος σε συνειδητή δράση, ανάπτυξη και προσωπική ευθύνη κυρίως έγκειται στο να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, να παρατηρούμε τα σημάδια που μας προσφέρονται και να απεικονίζουμε την αλήθεια μας καθαρή και αυτούσια. Για παράδειγμα μία φράση όπως : “Δεν μπορώ να το κάνω για σένα”, είναι ένδειξη εκτίμησης των ιδεών μας και υποστήριξης του εαυτού μας. Και κάπου εκεί βρίσκεται η συναισθηματική ωριμότητα.
Ένας ενήλικας δεν χρειάζεται πλέον να φοβάται τη δύναμη και τη φωνή του. Ένας ενήλικας θυμάται, αναγνωρίζει, αποδέχεται, συγχωρεί. Η ύπαρξή του είναι η αλήθεια του, η ιστορία του. Έτσι, το παρόν και το μέλλον αναβλύζουν μια ελευθερία που αγκαλιάζει κάθε αλληλεπίδραση γεμάτη ειρήνη, αγάπη και ισορροπία.
«Η αγάπη είναι ένα μέρος που πηγαίνουμε όταν δεν θέλουμε πλέον να κρύψουμε». ~ Ανώνυμος
https://www.gnomikologikon.gr/
Με αγάπη,
Elias Sc